[obrus]

Niemile wspominam polskie telewizory z lat 80-tych. Najpierw po udanym lampowym Lazurycie, ok. 1988 r ojciec kupił (wystał w kolejce) Neptuna M541 (cudo, bo z pilotem i 4 programami) za prawie 5 mln zł. Ten się zepsuł po kilku dniach więc wymiana na nowy. Drugi egzemplarz w ciągu roku psuł się co chwilę, więc za dopłatą (łącznie 5,1 mln zł) wzięliśmy EI (elektroński industrija - tak jakoś) taki polsko - jugosłowiański telewizor, który chodził do niedawna wspaniale (1 niewielka usterka). Pamiętam, jak ten Neptun się psuł, to za to, że ojciec wiózł go do serisu - dostawał zwrot kosztów przejazdu!
Posiadam jeszcze tzw. szufladę MDS 4421 za 2,1 mln zł z końca produkcji (z 1992 r. wersja eksportowa, w standardzie stożkowa głowica ALPS) która również psuła się na potęgę w okresie grawancyjnym, ale jej nie wymieniałem, gdyż już ich nie produkowali. Po gwarancji już się nie psuła i służy mi do dziś, oczywiście w bardzo ograniczonym zakresie, podobnie jak wzmacnacz fonica pw 9014 który w 1993 r. kupiłem za 1,9 mln zł.
W latach 80-tych poza pewexem i baltoną nie można było kupić dobrego AGD. Polski sprzęt nie był aż tak dobrej jakości jak nawet niszowe produkty techinicsa czy sony, a naszych telewizorów to bym wogóle nie porównywał z zachodnimi czy japońskimi. Wielu moich znajomych miało lepszy sprzęt HIFI i nie raz robiliśmy sobie testy porównawcze decków i zawsze subiektywnie jak i obiektywnie moja szuflada przegrywała.
Pamiętam, jak niedługo po zakupie naszego TV chwilowo spadła cena dolara i nasi rodachy w cenie neptunów czy unimorów mieli odbiorniki Sanyo czy Hitachi no i szturmowali pewexy.
Niemile wspominam pralkę dianę z początku lat 90-tych- tę już nie licencyjną. Przy każdym wirowaniu tańczyła po łazience, rdzewiała, co 2 lata padały łożyska, po 15 latach mordęgi zastąpiono ją aristonem.