|
Nie zapominaj, że PSP posiada 2 procesory, z których każdy może być taktowany 333MHz (główny CPU i ME - ME właściwie można wykorzystać jako zwykły CPU, tylko pozbawiony możliwości sprzętowych operacji na wektorach). ME ma do dyspozycji mało pamięci, ale przy rozsądnym użyciu DMA, problem przy emulacji PSX nie istnieje (zależy nam tylko na tym, żeby wykonywał skomplikowane operacje na małych ilościach danych, głównie liczbach całkowitych - operacje na stałoprzecinkowych sprowadzają się do operacji na całkowitych). PS2 niby ma IOP, ale raz, że on jest taktowany 36MHz tylko, a dwa, że cały dostęp do sprzętu idzie przez niego i wiele wątków zabija i tak jego znikomą moc, więc jedyne, co może robić, to czytać na zaś dane z obrazu płytki.
Przy wykorzystaniu tylko jednego CPU, PSP w kwestii emulacji PSX powinien wypadać tak samo jak PS2, ale ten drugi pozwala zrobić szybką (a przy tym idealnie kompatybilną) software'ową emulację GPU. Oczywiście ME został stworzony w innym celu (zastępował kilka innych koprocesorów, dostępnych w PS2, ale przy emulacji, oprócz IPU przy filmach, dodatkowy sprzęt w PS2 się nudzi - VU nie nadają się zbytnio do operacji stałoprzecinkowych i to na danych nieprzygotowanych do przetwarzania strumieniem). PS2 ma łatwiej z dźwiękiem, bo posiada ten sam układ dźwiękowy, co PSX i można go bez dużego problemu wykorzystać przy małym nakładzie mocy procesora, ale tutaj fory się kończą).
W każdym razie nawet revere engineering popsa dużo by nie dał. Te platformy po prostu zbyt się różnią, żeby niskopoziomowe optymalizacje z jednego na coś przydały się w drugim. Poza architekturą samych procesorów, konsol tych prawie nic ze sobą nie łączy.
Nie wspomnę już o tym, że sony miało do dyspozycji sztab ludzi oraz całą dokumentację i wsparcie, jakie tylko było potrzebne (a i tak nie wyszło idealnie, bo na popsie w wielu grach np. dźwięk w filmach się ciacha).
|