Tyż prowdo
Generalnie lepiej jest nie sprzedawać i zarabiać. Wtedy jednak ryzyko jest nieco większe. Ktoś nam może te mieszkanie zdewastować, to ryzyko trzeba wziąć pod uwagę. Mamy pewne wydatki na remonty, generalnie najlepiej jeżeli wszelkie drobne odświeżenia itp. potrafimy zrobić sami, bo wtedy bardzo schodzimy z kosztów. Ponadto najlepiej jeżeli mieszkamy stosunkowo niedaleko, albo przynajmniej mamy też inne powody jeździć do miejsca, gdzie te mieszkanie jest położone - inaczej musimy doliczyć nie tylko koszty dojazdów ale i swój czas - czynsz możemy pobrać przelewem, ale czasem w swoich "włościach" pojawić się trzeba...
To mieszkanie ma jeszcze czynsz, absolutnie konieczne jest jego ubezpieczenie, absolutnie też nie pchałbym się w umowy "na gębę" i z pominięciem odprowadzenia podatku do US (choć nie oszukujmy się - wielu tak robi). To plus koszty remontów/wymiany mebli/napraw AGD i na rękę aż tak wiele nie zostaje, 2000 zł/mc to raczej optymistyczne założenie dla 40m2 (wiele zależy od lokalizacji).
Natomiast pamiętajmy, że wciąż zachowujemy mieszkanie. Niech przez te 15 lat zarobimy nie 350, tylko 200 000 zł w przeliczeniu na obecną silę nabywczą - ale dalej posiadamy 350 000 zamrożone w nieruchomości.
Natomiast absolutnie nie pchałbym się w takie sprawy jak kredyt na mieszkanie pod wynajem. Miałem takie stanowisko jeszcze przed obecną sytuacją, a teraz tylko się w tym utwierdzam. To jest branie na siebie obciążenia na co najmniej 15-20 lat, a nie mamy wcale pewności, że to się będzie na bieżąco zwracać - zatem historie o pasywnym dochodzie z jednego mieszkania w kredycie możemy włożyć między bajki. To może być pomysł na coś dodatkowego, jeśli dobrze zarabiamy i w razie potrzeby możemy bez bólu obsługiwać dodatkowy kredyt czy niespodziewane wydatki, ale nie jako źródło dochodu podstawowego, czy nawet dodatek do jakiejś pensji minimalnej...
Mam znajomego, który kilka lat temu naczytał się i nasłuchał mówców motywacyjnych i zrezygnował z pracy w korporacji w Anglii, "bo za dużo na nim zarabiają" (przy czym sam zarabiał nieźle). Postanowił zająć się własnym superbiznesem, czyli wynajmowaniem mieszkań Polakom. Tyle, że nie stać go było rzecz jasna na żadne mieszkania, zatem wynajmuje je od Anglików i podnajmuje Polakom. Mówię mu wprost, że jest nowoczesnym cieciem, ale on upiera się, że wielkim biznesmenem "u progu sukcesu". Prawda jest taka, że rzeczywiście właściciele mieszkań nie muszą użerać się z nieznającymi języka Polakami (inni sami sobie załatwiają mieszkania taniej), kolega za marną prowizję zajmuje się wszystkim, od znalezienia lokatora po wymiany uszczelek w cieknących kranach czy załatwianiem różnych problemów sąsiedzkich, a jeszcze ma na sobie odpowiedzialność w razie, gdyby ktoś po pijaku zdemolował lokal itp. Dorobił się na tym? Zgadnijcie
